نظر فرنوش رنجبری برای کتاب صوتی دروغگویی روی مبل

از نظر من اگر با این دیدگاه تحلیلی و درون نگری، هر چقدر هم آماتور با خود برخورد کنیم میتونه تاثیرات مثبتی در سیر رشد فردی برامون به جا بذاره، البته به شرطی که این درون نگری تبدیل به وسواس فکری مثل دکتر ارنست نشه من وقتی کتاب های آقای اروین یالوم رو گوش میدم یا میخونم مدام یک چیز مهم برام یادآوردی میشه که همه ی ما انسانیم و سرتاسر در هر لحظه دارای قضاوت ها و احساس ها و فکرهای مختلف به یک رویداد چه نسبت به خودمون چه پیرامونمون…و هیچکس جز خودمون به درون ما دسترسی نداره درمانگر فقط با شنیدن میتونه تاثیراتی بسیار بسیار مثبت در روند درمان بذاره اما سوال من همیشه اینه چرا ما هیچوقت برای خودمون اونجور که برای درمانگر افشاگری میکنیم، اینکار رو نمیکنیم مثلا یه دفتر برداریم رو شروع کنیم از خودمون بی رودربایستی با خودمون صحبت کردن شاید این کاری بشه شبیه کاری که بعضی درمانگر ها می کردند که جای درمانگر و بیمار رو عوض میکردن در هر صورت من تا همیشه یالوم رو نه به عنوان یک قصه گوی چیره دست بلکه به عنوان درمانگر و استادی که هیچوقت شانس دیدنش رو نداشتم و فقط با قصه هایی که ازش شنیدم که قطعا تجربه های خودش از بیمار هاش بوده، به یاد میارم و یاد میگیرم. از کنار خیلی دیالوگ های به ظاهر ساده چه در کتاب های دیگه اش چه این کتاب نباید راحت گذشت مثلا اینجا که «توصیف و درون بینی کافی نهایتا به تغییر خارجی منتهی میشه». نهایتا از همه ی شما عزیزان برای در دسترس گذاشتن این اثر سپاسگزارم 🙏