نظر محمد برای کتاب شاهنامه فردوسی

شاهنامه از سترگ ترین سروده های حماسی جهان است. حاصل نزدیک به سی سال از عمرِ ابوالقاسم فردوسی. این نکته را بگویم که پیش از آنکه فردوسی سردون شاهنامه را آغاز کند، «دقیقی» که شاعر نامی و هم دوره فردوسی بود، به سردون شاهنامه پرداخت. اما بخت با او یار نبود و تنها توانست هزار بیت از داستان گشتاسب و ارجاسب تورانی را روایت کند. او چهل ساله نشده بود که به دست غلامش کشته شد. فردوسی خوی بد را دلیل قتل او می داند و در این راستا گفته استیکی از نگرانی های فردوسی در حین سرودن شاهنامه همین بود. اینکه نکند او هم همچون دقیقی با مرگ نابه هنگام مواجه شود و نتواند کاری را که آغاز کرده به انجام برساند. برای همین از خدای خود می خواست که به او عمری بدهد تا بتواند سرودن شاهنامه را (که خود آن را نامه ی شهریاران می خواند) به پایان برساندو خب خوب می دانیم که دعایش مستجاب شد و شاهنامه به پایان رسید و حالا در دسترس ماست. شاهنامه ی فردوسی را طبق دسته بندی رایج به سه بخش تقسیم می کنند: بخش نخست قسمت اساطیری شاهنامه است. این دوره از عهد کیومرث آغاز می شود و تا ظهور فریدون ادامه پیدا می کند. این عهد روایت پادشاهانی ست همچون کیومرث، هوشنگ، تهمورث و جمشید. در همین زمان است که تمدن ایرانی تکوین می یابد. و به عبارتی دیگر می توان گفت که فردوسی در این بخش از شاهنامه به سراغ اولین ها می رود: آتش کشف می شود، سنگ از آهن جدا می شود، و رشتن و بافتن و کشاورزی پدید می آید. غالب جنگ های این زمان، جنگ های داخلی ست. در پایان همین دوره است که ضحاک نماد بدی و دشمن پاکی حکومت را به دست می گیرد، اما سرانجام فریدون با یاری کاوه ی آهنگر و حمایت مردم، او را از پا در می آورد و دوره ای جدید آغاز می شود. نقد دو بخش بعدی: بزودی