نظر حمیدرضا صدرائی برای کتاب صوتی رز سیاه

بعد از خوندن یا گوش کردن به چند کتاب پلیسی که نویسندگان ایرانی داشتن و کتاب هایی با داستان های بسیار ضعیف و سطحی در این ژانر بودن تصمیم گرفتم کتاب پلیسی که نویسنده ایرانی داشته باشه گوش نکنم ولی بازم وسوسه شدم و این کتاب رو گوش کردم، نمیشه بگی یک داستان پلیسی خیلی عالی با داستانی منسجم و روان بود ولی از اکثریت قریب به اتفاق داستان های پلیسی ایرانی یک سر و گردن بالاتر بود فقط اگر نویسنده داستانش رو منسجم تر میکرد و کمتر از این شاخه به اون شاخه میپرید مسلما خروجی کار خیلی جذاب تر میشد، نکته بعدی اینکه متوجه نمیشم چرا بعضی از نویسندگان فکر میکنن اگه داستان مثلا تو کشور آمریکا باشه و اسم شخصیت ها خارجی باشه کتاب و داستان هم جذاب تر میشه؟ اگه این داستان رو تو یکی از شهرهای خودمون با اسامی ایرانی مینوشت چه بسا در داستان های دیگه میتونست یک کاراگاه خبره ایرانی (مثل پوارو، مگره، مارپل، …) خلق کنه چون اگه داستان مال خود نویسنده باشه و از یک اثر خارجی چارچوب داستان رو کپی برداری نکرده باشه نشون داده ذهن خلاقی برای نوشتن داستان های پلیسی داره. امیدوارم باز هم از این نویسنده کتاب هایی با همین سبک و سیاق نوشته و نشر داده بشه اما با شخصیت های ایرانی و در همین ایران.