نظر رهام خلیلی برای کتاب صوتی سفر به انتهای شب

در شاهکار بودن این سلین اثر که شکی نیست، ولی متعجبم که چرا مرحوم غبرایی این اثر را به زبان رسمی ترجمه کردن، درحالیکه یکی از نقاط قوت اثر از نظر منتقدین استفاده هوشمندانه مولف از زبان محاوره است (که خود یکی از المان های مهم در کمدی سیاه نوین، است) حتی جایی سلین گفته بود که هدف من تبدیل این نوع زبان به زبان معیار است. البته شاید این سلیقه ناشر (جامی) بوده، چون این شیوه ترجمه یکی از شاخصه های بارز در آثار نشر یافته توسط این انتشارات خصوصا در دهه ۷۰ است. خوانش طبیعتاً حرفه ای بود ولی این شیوه چندان با سلیقه من همخوانی نداره، بنظرم نقص بارز در خوانش که متاسفانه امری رایج در مورد سایر آثاری که در دسته بندی طنز سیاه قرار میگیرند نیز است، خلا عنصر طنز است. ای کاش گوینده عزیز به جای تمرکز زیاد بر خوانش تئاتر گونه، سعی بیشتری در اضافه کردن المان طنز به خوانشش میکرد، هرچند که انصافا باید قبول کرد متن ترجمه شده نیز دستش را تا حدودی از این بابت بسته بوده.