نظر امیر شیری برای کتاب صوتی شاه پر

جنوب تا شمال شهر می‌توان رد آن‌ها را گرفت. دنیای آن‌ها کفتر است و کفتر بازی! فرق ندارد چه شغلی دارند و از کجای شهر کفتر می‌پرانند، همگی ادبیاتی مشترک دارند و هر کجا که باشند حتما و حداقل یک چشمشان به آسمان است!
از دکتر و مهندس گرفته تا بیکار و بی عار در این قشر پیدا می‌شود. بعضی هایشان خرج زندگی یشان را هم از کفتر بازی و گرفتن و پرورش دادن و فروختن این پرنده درمی آورند.
مسابقه‌های میلیونی می‌گذارند. کفتر کی زودتر از فلان شهر به فلان شهر دیگر می‌رسد. از اهواز تا تهران! از قزوین تا تهران! و....
بیش از یک سال وقت صرف می‌کنند تا کفترشان یاد بگیرد که چگونه مسیر اهواز - تهران را پرواز کند و در لانه خود فرود بیاید.
این یادگیری یعنی بردن یک شرط میلیونی!
کفتربازی در شهرهای مختلف به شیوه‌های متفاوت دنبال می‌شود، به عنوان مثال در میان کرمانشاهی‌ها پرورش «طوقی» و «سمن» رونق دارد، کفتربازان مشهدی «دم سیاه» و «سرته سیاه» را ترجیح می‌دهند، اهوازی‌ها «نامه‌بر» دوست دارند، اردبیلی‌ها کبوترهای تزیینی را پرورش می‌دهند و در کاشان کبوتر کاکلی بیشتر پیدا می‌شود.
اما کفتربازان تهرانی بیشتر کبوترهای بی‌کاکل می‌پرانند و می‌گویند که ظاهر کبوتر مهم نیست، بلکه مدتی زمانی که می‌تواند پرواز کند، اهمیت دارد