نظر موسوی برای کتاب صوتی نیم دانگ پیونگ یانگ

ضمن خداقوت به نویسنده ارجمند و راوی و همچنین کتابراه. من چون زندگی نامه ها و سفرنامه ها و داستان های واقعی رو خیلی میپسندم، از این کتاب خیلی خوشم اومد. آقای امیرخانی در این کتاب سعی داره بگه ما همگی انسان هستیم، بدون توجه به ملیت و جنسیت و جایگاه و مقاممون. حتی در کره شمالی هم با اون همه سخت گیری و استبداد باز هم محبت و کمک به هم نوع وجود داره و به نظرم بی طرفانه نوشته شده بود ولی کمی سطحی به بعضی مسائل نگاه کرده بود، مثلا فرار مردم عامی ازشون و دلیل اینکه نمی خواستن باهاشون مراوده کنن بیشتر به خاطر ترس از تنبیه های سخت هست. هرچی بیشتر از کتاب خوندم کمتر وجه تشابهی بین کره شمالی و ایران پیدا کردم. بعضی نقدها رو که می خوندم خیلی متعجب شدم که ایران رو هم مثل کره شمالی می بینن، این کتاب نکته برای گفتن زیاد داره و دوست دارم دوباره بخونمش، بگذریم. راوی اوایل کمی خشک کتاب رو میخوند که کم کم با جلوتر رفتن کتاب بهتر میشه. به طور کلی خیلی خوب بود و واقعا ارزش خوندن داره