نظر سوزان مکبر برای کتاب صوتی بچه‌های قالیباف خانه

چقدر این کتاب غمناک بود و شاهکار من هنوز که هنوز در صدای جیغ و داد شخصیت کتابم من هنوز بوی قالیباف خانه رو حس میکنم من هنوز به بچگی‌های از دست رفته حسرت میخورم و راستش میفهمم غم درون آدمی چه هنری خلق می‌کند به پدر نمکو هم حق میدهم به مادرشرحق می‌دهم حتی به آن ظالم‌های بیچاره داستان هم حق می‌دهم انگار جهان در آن جا قواعد دیگری دارد استیصال رضو مگر می‌شود دستمایه گریه نشود در این داستان واژه ناتوانی به دقت تصویر شده است نویسنده از خاطرات دوران کودکی خود در سیرچ کرمان و روستاهای همجوار آن استفاده کرده تا این روایت تاثیرگذار را بنویسد لذا آنقدر‌ها لازم نبوده اغراق کند اصلا به سیاه‌نمایی هم نیاز ندارد فقط کافی بوده غم و درد دیده شده رو به تصویر بکشد وای از صدای گوینده که اثر را ماندگار کرده خوب آن فضا رو می‌شناسد انگاری خودش آن جا بوده و دارد در یک شب سرد روایت می‌کند تمام چیزهایی که دیده و شنیده را... برای من مخاطب این شاهکار ارزش صد‌ها بار گوش دادن را دارد راستش به لحاظ طیف سنی این کتاب مرا یاد کتاب بادبادک باز انداخت هوشنگ مرادی کرمانی استاد طنز است و ما هویت بچگی را با قصه‌های مجید داریم ولی به نظرم شناسنامه این نویسنده این کتاب است و هویت واقعی و دیده هایش در این کتاب به تصویر کشیده شده واقعا اگر دچار افسردگی هستید گوش ندید وقتی خیلی خوشحال هستید گوش کنید به تعادل برسید 🤣 گذشته از این موارد ارباب‌ها هنوز هستند کودکان کار هنوز هستند و این کتاب تلنگری است برای اینکه یادمان نرود در زیرزمین‌ها چه می‌گذرد و برای ما یک کتاب نباشد هوشنگ مرادی کرمانی پس از مهاجرت به تهران دوره دانشکده هنرهای دراماتیک را در این شهر گذراند این دلیل هم مزید این است که هوشنگ مرادی نویسنده نیست هنرمند است