نظر عسل رستمی برای کتاب بخش دی

جالب بود ولی بنظرم از باقی کتابایی که نوشته ی این نویسنده باشه ضعیفتر بود. میتونست پایان جذابتر و غافلگیر کننده تری داشته باشه و ضمنا میتونست آخر داستان رو مشخصا درست به مخاطب معرفی کنه نه که بگه ایمی دانشجوی پزشکی خودش ام دیوونه بود، خب مشخص نکرد که آیا این دیوونگی باعث آسیب و کشتن افراد میشد یا نه؟ آیا دیوونگیش به گونه ای بود ک قابل کنترل باشه یا به زودی شاهد تبدیل شخصیت ایمی به یکی مثل سایرن یا جید خواهیم بود؟