نظر ندا اکبری برای نمایش صوتی مهمانسرای دو دنیا

کمدی و تراژدی در کنار هم. اگر می‌تونستیم لحظه‌ای از خودمون و زندگی مون جدا بشیم و از بالا به زندگی مون نگاهی بکنیم مطمئننا چیزی در درون مون تغییر می‌کرد. این که گروهی از آدم‌ها با جهان بینی‌های مختلف بین مرگ و زندگی گیر کنند و با هم صحبت کنند. مثل یک تجربه‌ی خاص که ممکنه برای بعضی آدم‌ها تا لحظه‌ی مرگ هم پیش نیاد. دیالوگ‌ها دوست داشتنی هستن مثل این " از نظر من هیچ چیز مطمئن‌تر از نامطمئن نیست. این جا همه‌چیز موقتی است. اما این لحظه و تاملِ موقت، یک ابدیت را شکل می‌دهد. باید بدانیم که «یک لحظه قادر است ابدیتی را در خود جای بدهد.» پس لحظه، ابدیت است. "