نظر betWeen دامنی برای کتاب صد سال تنهایی

به نام خدا یک اثر دیگر از نویسنده‌ی پر آوازه‌ی قرن چه عصر ما یعنی گابریل گارسیا یا نه بگذار یک جور دیگر بگویم اثر خاص و کم نظیرش یعنی صد سال تنهایی و این نویسنده‌ی پیر که که در سال های انتهای عمرش ذهنش به شیرینی رسیده و این را در کلام گنجانده و اما این کتاب عجیب و غریب او صد سال تنهایی چرا عجیب چرا غریب؟! شاید چون با ساختار فکری دیگران کمی متفاوت و اثر او سوریال است که به عمنی ماهیت اشیا یا ماهیت همه چیز اسن و اضافه کردن چیزی به واقعیت شاید هم نمایاندن واقعیت آنطور که هسن نه آن طور که دیده میشود در ابتدا که نام کتاب را خواندم حس میکردم درمورد مسئله‌ی اساسی تنهایی است ولیکن بعد از خرید کتاب متوجه شدم اوضاع کمی پیچیده تر از این حرف ها است و این واژه را به طرز غریبی معنا کرده انسانی که می رود و یک دهکده را تاسیس میکند و این میشود شاکله‌ی داستان ما و البته قطعا چنین شخصی جسارت و هوش خاصی دارد آن هم از یک نوع متفاوت آن داستان که اساسا معلوم نیست در چه دورانی است حدس میزنم قرن ۱۸ یا ۱۷ باشد اساس و بیس داستان که نسل خاندان با خوزه آرکادیو شروع میشود و انتهای آن با اعورلیانو تمام میشود و در این بین ملیکوعیدز کولی کل آینده‌ی خاندان را پیش بینی میکند برای من قابل هضم و منطقی نیست شاید هم اصلا نباید منطقی باشد اما آخر اصلا این چه آش دهن سوزی باشد که تاریخ صد ساله‌اش را پیش بینی کرد و اگر پیلار ترنرا ۱۴۰ سال سن دارد این یعنی از صد سال هم عبور کرده و لیکن در انتهای داستان باز هم به ۱۰۰ سال اشاره میکند داستان از انسجام خوبی برخوردار نیست و آن چنان اثر شگرفی نیست که جایزه‌ی نوبل دریافت کند شاید فقط توهمات ذهن مریض یک پیرمرد باشد.