نظر فروغ السادات شهیدی برای کتاب من

سبک داستان یک جور خاطره نویسی یا روزنگاری بود شرح حال وکیلی از موکلش، با اینکه بعضا گیج میشدم کی داره حرف میزنه در کل خوب بود بیان احساسات دو زن دغدغه هاشون کمی رگه‌های فمینیستی داشت کمی هم انتقاد به جامعه و حکومت و ناتوانی در ساختن جامعه سالم و به عمد نگه داشتن در جهل چون جهل عوام موتور پیشرفت حکومت ها است، و در نهایت اگر هر کار کنی آدمها روزی عشق واقعی خود را پیدا خواهند کرد حتی اگه پیش چشم همه غلط باشد