کارول دوک استاد روانشناسی دانشگاه استنفورد و نویسنده کتابه و روی این موضوع که انسان‌ها چطور با شکست کنار میان مطالعاتی داشته
برای همه ما شکست اتفاق خوشخال کننده‌ای نیست. فرض کنین تو کنکور شرکت می‌کنین و پذیرفته نمی‌شین یا در مصاحبه شغلی رد می‌شین یا انجام یک پروژه رو به عهده دارین و نمی‌تونید اونو به نتیجه برسونید.
طبیعیه نمی‌تونید به سرعت با چنین اتفاقایی کنار بیاین. روزها و ماه‌ها با خودتون میگین ک چی شد که در کارم شکست خوردم؟ حالا چکار میتونم کنم؟
کارل دوک معتقده انسان‌ها از لحاظ طرز فکر دو دسته ان:
دسته‌ی اول کسایی که معتقدن هر فرد، تواناییها و استعدادهای ثابتی داره یعنی این تواناییها ذاتیه و قابل ارتقا نیست
پس اگه در انجام کاری شکست می‌خورن، باید بپذیرن که کاری از دستشون برنمیاد یا باید هدفهای کوچکیتری رو دنبال کنن و یا مسیر خودشونو کلا عوض کنن این ذهنیت از نظر کارل دوک ذهنیت ثابته
دسته‌ی دوم کسایی هستن که معتقدن با تلاش و کوشش، پشتکار و کمک گرفتن از دیگران، می‌تونن تواناییا و استعدادهای خودشونو افزایش بدن. یعنی تواناییهای ما ذاتی نیست و میتونیم در طول زمات اونهارو پرورش بدیم و به تواناییای جدیدی دست پیدا کنیم یا تواناییهامونو ارتقا بدیم
پس این دسته اگه در انجام کاری شکست بخورن، الزاماً ناامید نمیشن. بلکه ممکنه تصمیم بگیرن آمادگی خودشون بیشتر کنن و دوباره تلاش کنن.
این افراد اگه در یک کار یا پروژه موفق بشن، معمولاً به دنبال کارها و هدفهای بزرگتری میرن. از شکست نمی‌ترسن و فکر می‌کنن تجربه و یادگیری، آمادگی اونارو بیشتر میکنه و می‌توانن به سراغ اهداف بزرگتری برن. این افراد دارای ذهنیت رشدن
کل کتاب در مورد این دو ذهنیت بحث شده و مثالهای زیادی هم داره
برای همه ما شکست اتفاق خوشخال کننده‌ای نیست. فرض کنین تو کنکور شرکت می‌کنین و پذیرفته نمی‌شین یا در مصاحبه شغلی رد می‌شین یا انجام یک پروژه رو به عهده دارین و نمی‌تونید اونو به نتیجه برسونید.
طبیعیه نمی‌تونید به سرعت با چنین اتفاقایی کنار بیاین. روزها و ماه‌ها با خودتون میگین ک چی شد که در کارم شکست خوردم؟ حالا چکار میتونم کنم؟
کارل دوک معتقده انسان‌ها از لحاظ طرز فکر دو دسته ان:
دسته‌ی اول کسایی که معتقدن هر فرد، تواناییها و استعدادهای ثابتی داره یعنی این تواناییها ذاتیه و قابل ارتقا نیست
پس اگه در انجام کاری شکست می‌خورن، باید بپذیرن که کاری از دستشون برنمیاد یا باید هدفهای کوچکیتری رو دنبال کنن و یا مسیر خودشونو کلا عوض کنن این ذهنیت از نظر کارل دوک ذهنیت ثابته
دسته‌ی دوم کسایی هستن که معتقدن با تلاش و کوشش، پشتکار و کمک گرفتن از دیگران، می‌تونن تواناییا و استعدادهای خودشونو افزایش بدن. یعنی تواناییهای ما ذاتی نیست و میتونیم در طول زمات اونهارو پرورش بدیم و به تواناییای جدیدی دست پیدا کنیم یا تواناییهامونو ارتقا بدیم
پس این دسته اگه در انجام کاری شکست بخورن، الزاماً ناامید نمیشن. بلکه ممکنه تصمیم بگیرن آمادگی خودشون بیشتر کنن و دوباره تلاش کنن.
این افراد اگه در یک کار یا پروژه موفق بشن، معمولاً به دنبال کارها و هدفهای بزرگتری میرن. از شکست نمی‌ترسن و فکر می‌کنن تجربه و یادگیری، آمادگی اونارو بیشتر میکنه و می‌توانن به سراغ اهداف بزرگتری برن. این افراد دارای ذهنیت رشدن
کل کتاب در مورد این دو ذهنیت بحث شده و مثالهای زیادی هم داره