نظر mohammad amin برای کتاب شاهنامه فردوسی

شاهنامه حماسۀ ملّی ایران از آغاز پادشاهی گیومرت تا پایان پادشاهی کیخسرو بنیان اساطیری دارد و شاهانی که در این بخش از شاهنامه از آنان یاد شده، همگی شخصیت‌های اسطوره‌ای‌اند. بنیان این ساخت اساطیری بر مبنای جهان‌بینی مذهبی و معتقدات خاص ایرانیان باستان طرح‌ریزی شده است وتصویری حماسی از باورها و معتقدات ایرانی را دربارۀ مرد نخستین و جهان هستی ارائه می‌دهد و پندارهایی را که در مذاهب ایرانی ضمن اسطوره‌های بندهشنی و رستاخیزی مشاهده می‌کنیم، در بخش اساطیری شاهنامه نیز، همان جهان‌بینی را به گونۀ حماسی باز ‌می‌یابیم. شالودۀ جهان بینی ایرانیان باستان بر دو اصل ثنویت و کرانمندی استوار است. ثنویت؛ یعنی اعتقاد به دو بن متضاد خیر و شر که هستی و زندگی بر اثر برخورد و پیکار آن دو صورت گرفته است و اعتقاد به کران‌مندی؛ یعنی محدود بودن عمر جهان در تعداد معینی از هزاره‌ها. مطابق معتقدات ایرانیان، مدت زمان پیکار میان خیر و شر، طول عمر جهان محسوب می‌شود.