نظر حمید میرباقری برای کتاب هنگامی که نیچه گریست

با وجود اینکه این سبک کتاب‌های فلسفی سلیقه بنده نیست اما نکات مثبت بسیاری در ان وجود داشت شخصا علاقمندم که در قالب یک داستان یک فلسفه و یا یک موضوع فلسفی گنجانده بشه نه اینکه در قالب یک سری مسئله فلسفی کلی یک قصه هم قرار بگیره اما نکته مثبت اصلی این بود که نویسنده برخلاف کتاب دیگرش یعنی درمان شوپنهاور قصد نداشت که حتما تفکر خودش رو به خواننده القا کنه که اتفاقا نتیجه بهتری هم دربرداشت و به نظرم موضوع گروه درمانی در این کتاب اتفاقا بهتر دیده میشد اهمیت این کتاب در یک بیوگرافی تاریخی از نوع خیالی هستش که با یک داستان که گویا به طور کامل واقعیت ندارد اما تا حد زیادی خواننده رو با اندیشه‌های نیچه اشنا میکند شخصا علاقمند بودم با توجه به ورود فروید به روند داستان این حضور پررنگ تر میبود تا با اندیشه او هم تاحدی اشنا شویم چون به نظرم انقدر حضورش در کتاب کمرنگ بود که میشد یک اسم خیالی رو براش در نظر گرفت مباحث کتاب بسیار به نظرم سنگین و قابل تامل هستش و تک جمله‌های کتاب در گفتگوهای دونفره هر کدوم میتونن یک سبک زندگی باشن به عنوان نمونه سرنوشت خودت را دوست بدار یا اینکه سرنوشت خودت را انتخاب کن و تقدیر خودت را دوست بدار هرکدوم دو سبک زندگی متفاوت هستن فصل اخر کتاب بینظیر هستش ولی اگر نقطه عطف کتاب به جای فصل اخر در میانه کتاب میبود کشش کتاب رو بیشتر میکرد