نظر مانی آرش راد برای کتاب صوتی چشم‌های سگ آبی رنگ

دقیقاً حس عجیب و غریب و گنگی که از خوندن بوف کور داشتم تو خوندن این داستانهای کوتاه بهم دست داد. جز معدود کتابهایی بود که هیچ لذتی ازش نبردم. با اینکه شخصیتهای داستان ویژگی‌هایی شبیه آنچه که تو کتاب صدسال تنهایی بود (و من عاشق اون کتاب و شخصیتهاشم) ولی هیچ حسی بهم نداد. داستانهایی عمدتا در مورد مرگ و فضاهای بسیار جادویی، عجیب و غریب و موهوم که شاید منتهای رئال جادویی باشن، ولی من درکشون نکردم. مثل نقاشی‌های سالوادور دالی که بینظیر هستن، ولی من نه چیزی ازشون میفهمم و نه لذتی میبرم. و اگر صدای شیوا و گوش نواز آقای عمرانی عزیز نبود، حتی یک خط هم از این کتاب را نمیخوندم