نظر محی برای کتاب کتابخانه‌ی نیمه شب

نویسنده قصد داشته طی این کتاب توضیح بده که فرصت‌های از دست رفته زندگی دلیلی بر افسردگی نیستن و همیشه امید و انگیزه برای آینده‌ای بهتر وجود داره؛ من با این ایده موافقم ولی به نظرم نویسنده به صورت نادرستی ترسیمش کرده. به این علت که هربار کارکتر اصلی داستان به زندگی‌های قبلی برمیگرده میبینه که فقط ایده‌ کلی اون زندگی در ذهنش زیبا بوده ولی در واقعیت با زندگی بدون موفقیت خودش فرقی نداره. تو تمام زندگی‌ها، هرچقدر هم موفقیت کسب کنه و به آرزوهاش برسه باز هم شدیدا افسرده‌ست. و به نظرم این دقیقا همون محتوای کتاب‌های زرده که میگه شما همین الانش هم کامل و عالی هستید و به چیز دیگه‌ای نیاز ندارید چون حتی اگر به رویاهایی که همیشه میخواستید برسید بازم اوضاع خرابه و حتی احتمالا خراب‌تر از چیزی میشه که الان هست. نویسنده در بعضی جاها درست قضاوت می‌کرد ولی در اکثر جاها به صورت مخفیانه با فلسفه خودپرستی قرن بیست و یکم جلو رفت و این برای من جالب نبود.