نظر نهال برای کتاب بوف کور

بوف کور رو سال‌ها پیش خونده بودم راستش چیزی توجه من رو جلب نکرد جز تنهایی صادق  به خودم گفتم بعد‌ها می‌خونم الان در چهل و اندی سن دوباره خوندمش از این که صادق هدایت ادمی تنها بود که شکی ندارم، از اینکه خودمون به تنهایی چقدر شبیه صادق هدایت هستیم شوکه شودم از اینکه از ترس آسیب دیگران و جامعه تا جایی ممکن ترجیح میدیم در چارچوب خودمون و تنهاییمون باشیم  جالب بود از اینکه در هر تاریخ و زمان مردم ایران همین طوری بودن  شرح حال جالب، از مردم و جامعه‌ای که در اون زمان بوده خیلی شباهت به الان ما داره که داریم زندگی می‌کنیم انگار که آدم‌ها همونها هستن فقط مدرن تراز اینکه بچگی بهترین دوران زندگی آدمها هست چون درکی از زندگی کمال ندارن از زندگی سخت، جامعه که پر ازخیانت، دروغ، حیله گری، تحمت، چاپلوسی، از برنده کردن بازنده کردن وووو در نهایت ادم به تنهایی رو میاره در این کتاب متوجه شودم تنها چیزی که در هر دوره زمان میشه کمی سختی‌ها روبا اون تحمل کرد عشق هست تنها راه امید و فرار که البته نصیب هر کسی نمیشه حق میدم که همیشه تنها باشه نویسنده عزیز ما چون آدمی بود که فکر می‌کرد می‌اندیشید تلاش برای بهتر شدن جامعه و کشورش می‌کرد و در آخر انسانهای انسان نما موفق میشودن وهمچنان می‌شوند. این خیلی تلخه ولی خیلی واقعیه کتاب بوف کور رو بخونین