نظر Azizi Azizi برای کتاب خاطرات سفیر

سلام خیلی عالی بود کمی شبیه دوران خوابگاهی منه اولین بارم بود که وارد خوابگاه میشدم ومنم مذهبم سنی بودبرای نمازظهرماروصداکردن رفتیم که نمازبخونیم به یه معلم گفتم من مذهبم سنی است اشکالی نداره اینجابخونم نگاه چپ چپی کردومکث چندثانیه‌ای گفت برواونور وایسا ببینم ناظم چی میگه. به من اجازه ندادن خیلی ناراحت شدم (حالااین کاررونمیکردچی میشدمنم اونجا نمازمیخوندم نشانه وحدت بین سنی وشیعه هم بود انگار بوی اسلام نبرده بود مگه توهمون قران خدانگفته به ریسمان الهی چنگ زنید وپراکنده نشوید) ورفتم خوابگاه نمازخوندم بچه هافکرمیکردن سنی هااعتقاددارن اگه 3نفرشیعه روبکشیم میریم بهشت درصورتی که مامعتقدبودیم به قران (کسی نبایدبه ناحق کسی روبکشه) البته منهم درموردشیعه گمان‌های بدی داشتم چون توی اقوامم برعلیه شیعه هاصحبت میکردن که اونامشرکنومن هم تاییدمیکردم حتی خانوادم هم مخصوصا. باهم کلاسی هام که شیعه بودن درموردشرکشون صحبت کردم ولی اونا نمیتونستن قانعم کنن چون بیشتردوست داشتن حرف خودشون روتاییدکنن ودلیل قانع کننده نداشتن کسایی که من باهاشون درارتباط بودم. اصلا خودشون هم نمیدونستن چه اعتقادی دارن یااگه دارن چرادارن فقط چون ما شبیه اونا نبودیم بدشون میومد یه جورای نژادپرست بودن (به علاوه سنی‌های متظاهرکه بوی ایمان نبردن واوناهم نژادپرست بودن) منم رفتم سراغ سخنرانی روحانیون اقای قراعتی پناهیان ماندگاری فرحزاداقای مهندسی دیدم نه بابا اینامثل ماهستن درواقع عین ماهستن بقول یه آقایی که گفتن شیعه‌ها نبایدبه سنی‌ها بگن آنهابرادران ماهستن بایدبگن آن‌ها نفس ماهستن. (قولی شبیه به همین مضموم).