نظر ایوب گنجی پور برای کتاب آوای وحش

نمیدونم چی بگم از این زندگی و فلسفه‌ی خلقتش!
خیلی از لحظاتِ این داستان رو خودم تجربه کردم جز لحظاتی که باک عدالت رو فدای پیشرفت خودش میکرد اما اون احساسی که بخش در آخر، باک رو دعوت میکرد به ذاتِ وجودیه خودش، رو گاهی مثل باک حسش میکنم! اون ندایه غیبی که گاهی از لابلای نشخوار‌های ذهنی سر بر میاره و در گوشت زمزمه میکنه و میگه کاش میشد فلان و به امان کرد و... تا به خودت میای میبینی فرسنگ‌ها از واقعیت دور شدی و به خودت میگی‌ای بابا بازم توهم زدم و هرگز نتونستم بهش پاسخ بدم و برم سمتش چون پیوندی محکم بین خودمو باید‌ها و نباید‌های یا بهتر بگم تابوهای متعارف و حاکم بر جامعه و نحوه‌ی زندگی، احساس میکنم که یه جورایی ادمو میترسونه از ریسک کردن و باور کردنو گوش سپردنو عمل کردن به ندایه درونش!
کاش میشد که همه به ندای آزادگی و انسانیته درونمون گوش کنیمو رها بشیم از بندهایی که قطعا ما رو محدود و محکوم میکنه به روزمرگی و از دست دادنه عمرمون و لذت نبردن از دنبال کردنه رسالته خلقته وجودیه یگانمون که در هر فرد متفاوت و منحصر بفرده!
اما رباط شدیم و هیییی!!!