نظر حسن میرباقری برای کتاب هنگامی که نیچه گریست

از همراهانی که تنهایی مرا از من میگیرند ولی درون مرا تنها رها میکنند متنفرم شاید این تفکر از جهتی خودخواهانه باشه و از جهتی در مورد نوع بشر صدق کنه چون کمتر میشود خود را به طور کامل نادیده گرفت و به درون دیگری پی برد و پی بردن به درون یا همون همدلی خواسته‌ای است که از اغلب انسانها برآورده نمیشود آقای یالوم توی کتابهاش مثل این کتاب فاخر و همچنین درمان شوپنهاور میخواد القا کنه که این همدلی با صداقت توسط شخص دیگری امکان پذیره ولی شخصا موافق تنها بودن نوع بشر از درون هستم و اینکه آزادی شجاعت میخواهد ولی چه کسی شجاعت داشتن آزادی کامل رو داره به نظرم همه ما با ایجاد مسئولیت برای خودمون این آزادی رو از خود سلب میکنیم و با وقف کردن خودمون برای دیگران هم اونها رو زیر دین میبریم و آزادی اونها رو هم میگیریم و این قصه افسار زدن انسانها به هم تا ابد ادامه خواهد داشت مگر کسانی که معتقدن من از آن روز که در بند توام آزادم.... نهایتا به خودم برای مطالعه این کتاب افتخار میکنم