به نظرم برای رده سنی خردسالان نوشته شده بود.
کتاب بدی نبود ولی یه چیزایی رو دوست نداشتم:
۱) آقای پولسون سر بچه‌ها رو کلاه گذاشت (البته این برداشت منه چون محاله سنگ قیمتی فقط ۲۵ سنت باشه؛ البته اگه سنگی که زد اسمیت به اونا داده باشه واقعا قیمتی باشه)
۲) چرا روز اول که تلفن به شهر اونا اومده بود یه مسئول درباره تلفن به مردم اطلاعات نمی‌داد؟!
۳) چرا بچه‌ها زد اسمیت و دوستش کالیب رو لو ندادن؟! مگه اونا دزد نبودن و یکی شون تحت تعقیب. شاید اگه لوشون می‌دادن مژدگانی خوبی می‌گرفتن و به مخارج زندگی شون کمک می‌شد.
۴) اینکه پس از اون همه سختی لیا از تلفن زدن منصرف میشه به خاطر اینکه کسی رو نداره بهش زنگ بزنه (خوب می‌تونست گزارش زد و دوستش رو تلفنی به اداره پلیس گزارش بده، اینجوری با یه تیر دو نشون می‌زد)
ولی با این وجود اون قسمتی که لیا فهمید همیشه خودش عقل کل نیست و می‌تونه روی کمک برادرش و نظرش حساب کنه رو دوست داشتم.
کتاب بدی نبود ولی یه چیزایی رو دوست نداشتم:
۱) آقای پولسون سر بچه‌ها رو کلاه گذاشت (البته این برداشت منه چون محاله سنگ قیمتی فقط ۲۵ سنت باشه؛ البته اگه سنگی که زد اسمیت به اونا داده باشه واقعا قیمتی باشه)
۲) چرا روز اول که تلفن به شهر اونا اومده بود یه مسئول درباره تلفن به مردم اطلاعات نمی‌داد؟!
۳) چرا بچه‌ها زد اسمیت و دوستش کالیب رو لو ندادن؟! مگه اونا دزد نبودن و یکی شون تحت تعقیب. شاید اگه لوشون می‌دادن مژدگانی خوبی می‌گرفتن و به مخارج زندگی شون کمک می‌شد.
۴) اینکه پس از اون همه سختی لیا از تلفن زدن منصرف میشه به خاطر اینکه کسی رو نداره بهش زنگ بزنه (خوب می‌تونست گزارش زد و دوستش رو تلفنی به اداره پلیس گزارش بده، اینجوری با یه تیر دو نشون می‌زد)
ولی با این وجود اون قسمتی که لیا فهمید همیشه خودش عقل کل نیست و می‌تونه روی کمک برادرش و نظرش حساب کنه رو دوست داشتم.