نظر Hamed FRJ برای کتاب میدگارد 7: جدال با اهریمن

دیروز جلد شش و هفت را خواندم. فلش بک‌های خوب داستان هرچند خیلی زیاد است ولی به ذائقۀ من سازگار است. از سوی دیگر ابراز احساسات در جلدهای 6 و 7 خیلی بهتر شده و نویسنده در جایی که باید، مستقیم و غیرمستقیم منظورش را رسانده!. با توجه به وقفه‌ای نزدیک به دوسال، انتظار داشتم میدگارد یک پله جهش داشته باشد و دیالوگ‌های پخته تری ببینیم و حلقه‌های واسط رفتارهای شخصیت‌ها را هم شاهد باشیم به این معنی که بهانه‌ای برای شادی‌های کوچک، کل کل‌های اعضا و... را بوضوح بتوان دید و پرش ناگهانی در وضعیت گفتگوهای اعضا را شاهد نباشیم. آریایی که در جلد یکم به شخصیتش پی برد و در جلد دوم از دره بیرون آمده و به چشمه کوه مشرق رفت و در جلد سوم با پادشاهی آرمنته درگیر بود و در جلد چهارم و پنجم با فهم وجود دشمنی بزرگتر که منجر به صلح مصلحتی همه پادشاهی‌ها و برگزیده شدنش به عنوان فرزند زمین و دهشت تاریکی بعدی و... شد، اینبار نیز جهشی در داستان ایجاد کند فراتر از تصورات ما در جلدهای دیگر. داستان در جلد نخست در اشاره به نحوه پیدا شدن آریا به شب کریسمس اشاره میکند، سپس در غاری همراه با سوده در دره به جشن شب یلدا و در جایی دیگر همراه با پرستو بازی ننه سرما را شاهدیم. بازی چهارحلقه چیزی است دقیقا همانند کوییدیچ در هری پاتر (اثر الکی بزرگ شده و مزخرف خانم رولینگ!) و در آن جا نیز سال نو کریسمس است!. حیف بیشتر از 1500 کاراکتر نمیتوان نوشت!. اما روی هم رفته اگر بدون تعارف میخواستم امتیاز بدهم، برای دو سال صبر، اثر ضعیفی بود در مقایسه با جلد چهار و پنج. پراکندگی زیادی در سرنخ‌ها و قدرت‌ها و ارتش‌هایی که به یکباره پیدا میشوند هم خسته کننده شده!. فرافکنی هم جای سورپرایز را گرفته!.