این مجله صوتی بی نظیره منو علاقه مند کرد به ادبیات و دریچه‌ای نو برام گشوده شد کلی دیدت رو باز می‌کنه و توی هر کدوم از بخش‌ها کلی بهت ایده خوب می‌ده برای کتاب، موسیقی خوب و و فیلم خوب... خلاقیت شون در اجرا، موسیقی دلنشین و به جا و از همه مهمتر بخش‌هایی از کتاب‌ها خوانده می‌شه با صدای گویندگان حرفه‌ای مثل اقای عمرانی و... این پادکست در حالی که در مورد حقوق ضایع شده زنان در طی دوران هاصحبت می‌کنه و اثار اولین نشانه‌های فمنیستی که در سال ٧٠ میلادی جرقه می‌زنه و زنان و رنگین پوستانی که بعد از سالها به دنبال عدالت و احقاق حقوق خود شروع به اعتراض می‌کنند در حالی که وصل می‌شه به این تکه اخر کتاب که من عاشقش شدم وقتی خانوم بستان دوست متن زیر رو با صدای زیباش خواند در حالی که زیر زمینه اهنگی از گروه کوئین پخش می‌شد و می‌تونم بگم بارها و بارها گوشش دادم:
زن بی نوایی که کورمال کورمال در میان گرد و غبار پیش می‌رود رویای درس خواندن بچه هایش را در سر می‌پروراند. آیا فکر می‌کنیم ما از او برتریم؟؟ ما با شکمی سیر، گنجه‌های پر از لباس، خفه از ریخت و پاش؟ من فکر می‌کنم هنوزم ان زن است که به ما می‌گرید چه باید کرد... 🥺❤️🙏
زن بی نوایی که کورمال کورمال در میان گرد و غبار پیش می‌رود رویای درس خواندن بچه هایش را در سر می‌پروراند. آیا فکر می‌کنیم ما از او برتریم؟؟ ما با شکمی سیر، گنجه‌های پر از لباس، خفه از ریخت و پاش؟ من فکر می‌کنم هنوزم ان زن است که به ما می‌گرید چه باید کرد... 🥺❤️🙏