نظر hadis malekpour برای کتاب صوتی عادت می‌کنیم

بعد از تموم شدن کتاب‌های خانم پیرزاد سخت‌ترین کار برای من بیرون اومدن از فضای داستان و برگشتن به ریتم عادی زندگیه به وضوح از وسطای داستان کسل میشم که کتاب داره تموم میشه از بس که توی خلق فضای داستان استادانه عمل میکنن. نکته جالب و مشترک این کتاب با کتاب چراغ‌ها را من خاموش میکنم اینه که خیلی به مسأله دوست داشتن خود اشاره میکنه چیزی که خیلی از خانوما وقتی درگیر زندگی مشترک و بچه‌ها میشن فراموش میکنن و ربطی نداره به اینکه اون خانم خانه دار باشه (مثل کلاریس داستان چراغ‌ها را من خاموش میکنم) یا شاغل (مثل ارزو کتاب عادت میکنیم) و به خانوم‌ها نشون میده نادیده گرفتن خودشون و صرفا فداکاری برای دیگران چقدر خطرناکه و شخصیت هر دوکتاب خانم‌هایی هستن که دارن همه تلاششونو میکنن تا بهترین هارا برای بقیه محیا کنن سکوت کنن تا کسی نرنجه و... توی هر دو تا کتاب هم ما شاهد اتفاقی هستیم که خوددوستی به شخصیت‌های اصلی داستان یاداوری میکنه و جالب تر اینکه این موضوع فداکاری افراطی خانوم‌ها تو زندگی معطوف به زمان خاصی هم نیست به نظرم هنوزم خیلی‌ها این مدل از خودگذشتگی نشونه مادر خوب بودن و زن خوب بودن میدونن و تا وقتی این موضوع هست کتاب‌های خانم پیرزاد حرف برای گفتن دارن‌ای کاش رمان‌های بیشتری مینوشتن با این توضیح که این کتاب پر از اتفاقای هیجان انگیز و یهویی نیست و داره یه زندگی روزمره رو روایت میکنه که این روایت هر چند بی هیجان برای من خیلی جذاب بود. من از صدای خانم معتمد اریا هم خیلی لذت بردم و به نظرم خوب اجرا کرده بودن و کار بی نظیر اقای زارع که یه حال و هوای دیگه به کتاب میدادن