نظر مریم رجایى برای کتاب صوتی گامبی وزیر

از روزگار انسانهای اولیه که مردان به دنبال شکار میرفتن و زنها توی غار میموندن و به خاطر حاملگی و مسئولیت بچه‌ها و دفاع از خونه جسمشون کم عضله تر بود و علاوه بر اون تاثیر هورمون تستوسترون در ساخت عضله، به مردها برتری‌ای داده شد که فقط مناسب همون زندگی غارنشینیه ولی کماکان تا همین عصر حاضر هم که دیگه قرار نیست کسی شکار بره و عضله فقط کارکرد نمایشی داره، این برتریِ ذهنی مرد به زن، نه فقط در حجم عضلات، بلکه در همه چیز و همه جا، در باورها جا خوش کرده!
دغدغه‌های بث رو میفهمم، اینکه نمیخواد به عنوان یک زن موفق ازش یاد بشه، فقط میخواد یک انسان موفق باشه، چون "زن" بار سنگینی داره و با خودش یک درد عمیق به عمق تاریخ داره. درد نداشتن مجالی برای بودن. با خودش یک انگ ناخوشایند داره...
به امید اون روز که بفهمیم به تعداد آدما، نوعِ آدم هست و آدما دو نوع زن و مرد نیستن! یه زن هم اگر از قضاوتهای جامعه رها باشه و مثل بث در محیط ایزوله‌ای با یک مقوله‌ی اسماً مردانه آشنا بشه، به همون اندازه‌ی یک مرد ممکنه بهش علاقمند بشه و درش استعداد داشته باشه، به نظرِ من جامعه برای حفظ کانون خانواده زن رو تحقیر و فدا میکنه.
به قول دوبووار زن به دنیا نیومدیم، به زن تبدیل شدیم.
دخترها رو تربیت میکنن که تبدیل به "زن" بشن. یک موجود در سایه که انگار آفریده شده مرد رو به خودش علاقمند کنه!!! در حالیکه با وجود این حجم ظلم تاریخی باز هم زنان تا جایی که مجالی برای خود نشون دادن پیدا شده درخشیدن و ایده‌ی برابری رو ثابت کردن.