یه نقدی خوندم در مورد این کتاب که میگفت که بنیامین کنایه از هم دانشگاهی راوی و نگار کنایه از خود راوی است.
در واقع راوی خود را مقصر مرگ بچههای نغمه (خواهرش) میداند و این گونه خود را تنبیه میکند.
ولی نمیدونم این نقد چقدر با واقعیت هدف نویسنده کتاب تناسب دارد.
در واقع راوی خود را مقصر مرگ بچههای نغمه (خواهرش) میداند و این گونه خود را تنبیه میکند.
ولی نمیدونم این نقد چقدر با واقعیت هدف نویسنده کتاب تناسب دارد.