نظر MoonRiver برای کتاب صوتی مامان و معنی زندگی

وقتی بچه بودم، اگه جایی از بدنم زخمی میشد، بابام میگفت بیا بوس کنم زود خوب شه، آخ که چه لذتی داره حس دوست داشته شدن، اما زخم روح چی؟! نه دیده میشه نه اغلب حس میشه اما همیشه هست، مثل یه غده رشد میکنه، بزرگ میشه، بزرگتر میشه تا یه روزی فلج‌ت میکنه، همه میگن اینکه دست و پا داره، همه‌جاش سالمه، چرا چسبیده به تخت و اتاق‌ش؟ منم اینطور قضاوت میکردم تا قبل اینکه خودم حسش کردم؛ تصمیم میگیری، برنامه‌ریزی میکنی، به مرحله عمل که میرسی، ذهن بیمارت میگه خب حالا که چی؟ به چی میخوای برسی؟ فرضاً رسیدی که چی بشه؟ بیخیالش میشی و این سیکل معیوب اینقدر تکرار میشه تا آدمی میشی که دوست‌ش نداری، آدمی عاجز از لذت بردن، ناتوان از کمک کردن به خودت، محتاج درک شدن، نیازمند دوست داشته شدن، ولی چیزی که بدست میاری، طرد شدنه؛ طرد شدن از دوست و خانواده، جامعه و در نهایت از خودت ولی یه دوست حی و حاضر پیدا میکنی که همیشه هست حتی اگه حوصله‌ش رو نداشته باشی، حتی اگه از خودت برونی، بازم باهات میمونه؛ به اسم پوچی‌...