نظر خاطره برای کتاب یکی پس از دیگری

به جرات و از صمیم قلب میتونم بگم بعد از شاید بیست سال یه کتاب خوندم که واقعا لذت بردم. جزء معدود کتاب‌های جنایی معمایی که مثل اکثر این داستان‌ها از اول نمیتونید اخرش رو حدس بزنید یا قاتل رو شناسایی کنید. بعد سالها خوندن داستان‌های سر آرتور کانن دویل و آگاتا کریستی وسیدنی شلدون خیلی راحت میتونم پایان داستان‌های روانشناسی و جنایی رو بفهمم و قاتل رو بنا به توصیه کانن دویل که یاد داده همیشه دورترین احتمال، نزدیک‌ترین احتمال هستش، شناسایی میکنم. اعتراف میکنم این داستان منو شکست داد. مخصوصا عاشق پایان داستان شدم. یه پایان باز، اما نه بی سروته وبی معنی. بلکه پایانی برای شروع، برای ذهن‌های ماجراجو