اولین بار این کتاب رو توی نوجوونیم خوندم و برام میخکوب‌کننده بود. چقدر باهاش گریه کردم...
دلم می‌خواست بعد از گذشت سال‌ها، یک بار دیگه بخونمش و ببینم چطوریه. در کمال تعجب، بعد از این همه سال، هنوز بیشتر کتاب به صورت تصویری یادم بود که این نشون‌دهنده‌ی فضاسازی عالی نویسنده ست.
بعضی‌ها دوست داشتن این کتاب رو مایه بی مایگی و سطحی نگری می‌پندارند، ولی من متوجه نمی‌شم چرا این کتاب سطح پایین قلمداد می‌شه ولی غرور و تعصب نه؟
زبان خوب و روان و در عین حال کار شده‌ای داره. توضیحات به جا، توصیفات خوب. خط داستانی منطقی. شخصیت پردازی قابل قبول. هر چند مایه‌های اشرافی گری و درونمایه‌های گاه بی گاه کلیشه‌ای هم درونش وجود دارد ولی این باعث نمیشه که داستان روایی شیرین و باور پذیرش را در جامعه آن موقع ایران سنتی و واپس گرا نادیده گرفت.
توی این کتاب اتفاقاً به نظرم با اثر بزرگی روبه‌رو بودم، مگه چه لازم داره یه اثر تا بخوایم بزرگ بخوانیمش؟ مگر نه اینکه داستان‌های جین آستین هم از دل همین موضوعات بیرون اومدن؟ ولی الان هموطنانش و به تبع تمام دنیا اون رو یکی از بزرگ‌ترین نویسنده‌های جهان میدونن که البته نمی‌دونم چرا به نظر من نیست!
همیشه که نباید از اثر انتظار داشته باشیم پیچیده و سخت مسائل جهان رو برای ما روایت کنه! اتفاقا گاها ماجرایی در زندگی تمام اتفاق می‌افتد که نه رنگ و بوی سیاست داره نه انتقادهای اجتماعی و نه چیز خاص دیگه ای. فقط و فقط ماجرا بین ماست و احساسات خودمان. که البته به اندازه‌ای قدرت کنترل و تعیین خط مشی زندگی ما را دارند که هیچ حاکم و هیچ سیاستمداری با عظمت و شکوهش توان همچین سلطه‌ای بر ما را نتواند داشت.
ممنون از کتابراه که به نقد و نظرات خوانندگان میده و برای آن‌ها امتیاز و تخفیف
دلم می‌خواست بعد از گذشت سال‌ها، یک بار دیگه بخونمش و ببینم چطوریه. در کمال تعجب، بعد از این همه سال، هنوز بیشتر کتاب به صورت تصویری یادم بود که این نشون‌دهنده‌ی فضاسازی عالی نویسنده ست.
بعضی‌ها دوست داشتن این کتاب رو مایه بی مایگی و سطحی نگری می‌پندارند، ولی من متوجه نمی‌شم چرا این کتاب سطح پایین قلمداد می‌شه ولی غرور و تعصب نه؟
زبان خوب و روان و در عین حال کار شده‌ای داره. توضیحات به جا، توصیفات خوب. خط داستانی منطقی. شخصیت پردازی قابل قبول. هر چند مایه‌های اشرافی گری و درونمایه‌های گاه بی گاه کلیشه‌ای هم درونش وجود دارد ولی این باعث نمیشه که داستان روایی شیرین و باور پذیرش را در جامعه آن موقع ایران سنتی و واپس گرا نادیده گرفت.
توی این کتاب اتفاقاً به نظرم با اثر بزرگی روبه‌رو بودم، مگه چه لازم داره یه اثر تا بخوایم بزرگ بخوانیمش؟ مگر نه اینکه داستان‌های جین آستین هم از دل همین موضوعات بیرون اومدن؟ ولی الان هموطنانش و به تبع تمام دنیا اون رو یکی از بزرگ‌ترین نویسنده‌های جهان میدونن که البته نمی‌دونم چرا به نظر من نیست!
همیشه که نباید از اثر انتظار داشته باشیم پیچیده و سخت مسائل جهان رو برای ما روایت کنه! اتفاقا گاها ماجرایی در زندگی تمام اتفاق می‌افتد که نه رنگ و بوی سیاست داره نه انتقادهای اجتماعی و نه چیز خاص دیگه ای. فقط و فقط ماجرا بین ماست و احساسات خودمان. که البته به اندازه‌ای قدرت کنترل و تعیین خط مشی زندگی ما را دارند که هیچ حاکم و هیچ سیاستمداری با عظمت و شکوهش توان همچین سلطه‌ای بر ما را نتواند داشت.
ممنون از کتابراه که به نقد و نظرات خوانندگان میده و برای آن‌ها امتیاز و تخفیف