نظر پریسا کلانتری برای کتاب بی‌خانمان

بیشتر شبیه یک کپی ضعیف از الیور تویئست بود. برای نوجوانان جذاب می‌باشد. نکته‌های قشنگی هم دارد مثل محبت و صبر به جای ترساندن؛ و اینکه تنها راه نجات و رستگاری سواد آموزی و داشتن هنر است. من به شخصه داستان‌هایی که آخرش خیلی رویاگونه و شاعرانه تمام می‌شود و مثلا آدم‌های مثبت همگی تا آخر عمر رستگار می‌شوند و آدم‌های منفی همگی نابود می‌گردند را نمی‌پسندم. اما نحوه داستان گویی‌اش جذاب بود.