نظر نرمین صوفی برای نمایش صوتی آرامش از نوعی دیگر

بدی که نمایشنامه هادارن اینکه خیلی کوتاهن. واین موضوع بنظرم باعث میشه که شنونده سردرگم بشه و خیلی ازمسائل گنگ و بی معنی بنظر برسن. که برای خودمن اتفاق افتاده هم تو این نمایشنامه هم اثاردیگه‌ای که گوش دادم. انگارکه به اجبارنوشته و روی گاغذ پیاده شده باشن ونویسنده عجله داشته که هرچه سریعترسروته قضیه هم اورده بشه. بنظرم اگه که‌ی مقداربیشتربه جزئیات و فضاسازی پرداخته بشه بهترمیشه ارتباط برقرارکرد اما‌ی خوبی که نمایشنامه هادارن اینکه چندتا صداپیشه یا به قولی بازیگرهست و این باعث میشه داستان جذابتربشه درحالیکه برای‌ی رمان اکثرا ازی نفرراوی که به شکل تاسف باری تلاش میکنه به جای چندنفردیالوگ بگه استفاده میشه که گاهی واقعا‌ی کتاب و محتوای عالی فدای گویندگی ناشی و غیرحرفه‌ای میشه دزاخرممنون ازنویسنده بابت زحمتشون و گویندهای عزیزو کتابراه دوست داشتنی