نظر ریحانه قاسمی برای کتاب صوتی چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم

این داستان گرچه اوج و فرود چندانی نداشت ولی به شدت واقعی بود. روزمره‌ی ساده یک زن که اگر یک روز از مسیر خود خارج میشد تمام خانواده را تحت تاثیر قرار میداد. در واقع همین جزئیات ساده عناصر اصلی ستون خانه هستند. جزئیاتی که جز خود زن خانه دار هیچ شخص دیگری نمی‌تواند بفهمد و درک کند و از بیرون کاملاً ساده و عادی و گاهی بی معنا می‌آید و بدتر از همه گاهی اصلا به چشم نمی‌آید. ولی یک لحظه نبودن یک بخش کوچک همه چیز را مختل می‌کند. مثل روزی که مادر حوصله ندارد و بچه‌ها را راهی نمی‌کند برای مدرسه و روزی که همسر می‌بیند خانم خانه مثل همیشه نیست. پس این کتاب نقد روانشناسانه قشنگی می‌تواند داشته باشد. وقتی کلاریس تصمیم می‌گیرد برای حقوق زنان فعال شود. لباس‌هایی که کمتر می‌پوشیده بپوشد و.... تصمیم می‌گیرد خودش برای خودش ارزش قائل شود. خودش خودش را ببیند تا دیگر اعضای خانواده هم بیشتر برایش ارزش قائل شوند. کلاریس نماینده‌ی زن‌های بسیاری می‌تونه باشه. زن‌هایی که خوب مورد توجه قرار نمی‌گیرند و مسیر را اشتباه می‌روند. مسیر درست تلاش برای درک خود و رسیدگی به خود و بیان نیازها و خواسته‌ها به با صراحت کامل و با ترمیم درست رابطه. گاهی رفتار خانم‌ها مردها را بیشتر گیج و گنگ می‌کند. بهتر است با مردها واضح تر و شمرده تر حرف زد.