پدری رو تصور کنید که برای خانواده‌اش از جان مایه میگذارد و برای خودش اهمیتی قائل نیست چون خانواده‌اش را بیشتر از خودش دوست دارد
در اکثر مواقع این پدر در ۵۰ یا ۶۰ سالگی فرسوده می‌شود و دیگر نمی‌تواند برای کسانی که دوستشان دارد خدمت کند
حتی ممکن است به فردی عصبانی و پرخاشگر تبدیل شود
در حالی که اگر این پدر به خودش بیشتر اهمیت میداد عمر شادتری داشت و مدت زمان بیشتری رو میتونست در خدمت خانواده باشد و اخلاق بهتری هم میتونست داشته باشه
کل حرف این کتاب این هست که برای خوب کردن حال خودمون زمان بذاریم و وقتی حالمون خوب بود انرژی مثبتمون رو با کسانی که دوستشان داریم شریک بشیم
رویا افخم
۱۴۰۱/۰۷/۲۰
دقیقا.... اصولا میگیم کاش پدر زنده بود کاش کمتر کار میکرد،،، کاش الان داشتیمش، این پدر برای آینده بچه هاش از جونش مایه میزاره و نمیدونه که بچه هاش خودشم میخان
در اکثر مواقع این پدر در ۵۰ یا ۶۰ سالگی فرسوده می‌شود و دیگر نمی‌تواند برای کسانی که دوستشان دارد خدمت کند
حتی ممکن است به فردی عصبانی و پرخاشگر تبدیل شود
در حالی که اگر این پدر به خودش بیشتر اهمیت میداد عمر شادتری داشت و مدت زمان بیشتری رو میتونست در خدمت خانواده باشد و اخلاق بهتری هم میتونست داشته باشه
کل حرف این کتاب این هست که برای خوب کردن حال خودمون زمان بذاریم و وقتی حالمون خوب بود انرژی مثبتمون رو با کسانی که دوستشان داریم شریک بشیم