نظر Rozhan Nemati برای کتاب شیدایی

خوب بود. اونم بیشتر به این دلیل که داستانش تکراری نبود (پسر پولدار مغرور و دختر فقیر لجباز) هر دو در یک سطح بودن. ولی قصه پدارم ناشیانه بود به نظرم، چون کار روانشناسا اینه که بیمار واقعی رو از کسی که تظاهر به بیماری میکنه یجورایی تشخیص بدن.