معرفی و دانلود کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا

معرفی کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا

کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا نوشته‌ی جان پی. استرلکی، در ادامه‌ی داستان کافه‌ای به نام چرا، رمانی استعاری و روانشناسی درباره کشف هدف وجود و معنای زندگی است. شخصیت اصلی کتاب، مردی به نام جان است که پس از ده سال مجدداً گذارش به «کافه‌ی چرا» می‌افتد و در آن جا دوباره درس‌هایی بزرگ درباره موفقیت و سعادت واقعی در زندگی می‌آموزد.

موضوع کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا (Return to the why cafe):

گاهی ناغافل خودتان را در مکانی می‌یابید که برایتان تازگی دارد و در آنجا با آدم‌هایی روبه‌رو می‌شوید و مطالبی را از آنان یاد می‌گیرید که شاید به شدت به آن‌ها نیاز داشتید. این اتفاقی بود که در کافه‌ای به نام چرا برای جان رخ داد.

پس از ده سال، جان که زندگی‌اش با درس‌هایی که در کافه‌ی چرا آموخته است متحول شده، در نقطه‌ای دیگر از کره‌ی زمین مجدداً از کافه‌ی چرا سر درمی آورد. او این بار هم با شخصیت‌های جدیدی برخورد می‌کند و درس‌هایی از آنان می‌آموزد که نگرش و زندگی‌اش را بیش از پیش دستخوش تحول می‌کند.

درباره کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا:

همانطور که می‌دانید کتاب‌های روانشناسی و خودسازی به دلیل پیام‌ها و مطالب تکراری ممکن است برایتان خسته کننده باشند، اما کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا توانسته تمام نکات روانشناسی را به صورت عمیق و کاربردی در قالب داستانی روان و دلنشین شرح دهد.

جان پی. استرلکی را بیشتر بشناسیم:

جان پی. استرلکی (John P. Strelecky) سی و سه‌ ساله بود که رویدادی شگفت‌انگیز، او و زندگی‌اش را دگرگون کرد. با الهام از این رویداد، جان کتاب کافه‌ای به نام چرا را خلق کرد، در حالی که تا پیش از آن تجربه‌ و تحصیلاتی در زمینه‌ی نویسندگی نداشت.

طی یک‌ سال پس از انتشار کتاب، زمزمه‌ی آن توسط خوانندگان در سراسر دنیا پیچید و مورد استقبال مردم تمامی قاره‌ها، از جمله مردم قطب جنوب واقع شد. چندی نگذشت که این کتاب در صدر کتاب‌های پرفروش جهان قرار گرفت و به بیش از بیست و پنج زبان دنیا ترجمه شد. جان از آن‌ زمان کتاب‌های متعددی را به رشته‌ی تحریر در آورده است که از آن جمله می‌توان به سفر زندگی و بازگشت به کافه‌ی چرا اشاره کرد.

در بخشی از کتاب بازگشت به کافه‌ی چرا می‌خوانیم:

روزی محشر بود؛ آسمان به رنگ آبی لاجوردی و هوا گرم و مطبوع. فکر می‌کردم در بهشتم، که به نوعی همین‌طور هم بود. آخر، هاوایی دست کمی از بهشت ندارد!

خیال داشتم تمام روز را دوچرخه‌ سواری کنم. همین! نه برنامه‌ی خاصی، نه تکلیفی و نه مسیری از پیش تعیین شده. فقط یک دوچرخه‌ سواری طولانی و رکاب زدن در هر جاده‌ای که به دلم برات می‌شد. فقط من، دوچرخه‌ام و بهشتی که سیاحتش می‌کردم.

دو سه ساعت که به همین منوال سپری شد، دیگر نمی‌دانستم کجا هستم و البته، این دقیقاً همان چیزی بود که می‌خواستم.

در این حال، یاد یکی از ترانه‌های محبوبم افتادم که توسط جینا استنفیلد اجرا شده و مضمونش از این قرار است: «من گم نشده‌ام، بلکه در حال کاوشم.» این وصف حال دوچرخه‌ سواری‌ام در آن روز و در کل، سفرها و ماجراجویی‌هایم بود.

ناگهان خاطره‌ی شبی در سال‌های دور در ذهنم جان گرفت. تنها تفاوتش این بود که آن‌ زمان احساس نمی‌کردم در حال کاوشم. احساس می‌کردم گم شده‌ام. آن‌ شب، زندگی‌ام را متحول کرد؛ شبی که در مکانی دنج و کوچک به نام کافه‌ی چرا سپری شد.

از آن شب تغییرات زیادی در زندگی‌ام رخ داده بود. یادآوری زندگی‌ای که در آن‌ دوران داشتم تقریباً محال می‌نمود؛ گویی زندگی‌ای دیگر بود؛ و منی دیگر.

از پیچی در جاده گذشتم و چشم‌انداز اقیانوس با رنگ آبی منحصر به فردش پیشِ رویَم نمایان شد. یاد لاک‌پشت دریایی افتادم؛ خاطره‌ای دیگر از آن شب در کافه.

شگفت‌انگیز بود. گرچه هیچگاه وقایع آن کافه را از یاد نبرده بودم، مدت‌ها بود که خاطره‌ی آن با این شدت در ذهنم زنده نشده بود.